Z33

2021 zit er alweer op. We hoopten dat het anders zou worden, maar het had verrassend veel gemeen met 2020. Ook al zijn we oprecht blij dat we publiek mogen ontvangen, vereist het heel wat flexibiliteit. Dan zoek je als directeur soms tevergeefs naar de juiste woorden. Hoe enthousiasmeer je je collega’s als je geen idee hebt van wat er te wachten staat? Hoe connecteer je als je niet samen mag komen?

Hoe vier je met kunstenaars en publiek een nieuw hoofdstuk, een nieuw verhaal? Dit debat noopt tot eerlijkheid. Tot plaats voor de twijfel, want het blijft nu eenmaal koffiedik kijken. We bereiden ons voor op scenario a, scenario b, scenario c…. Het lijkt sisyfusarbeid, maar we gaan ermee door. Omdat we het willen, omdat we het graag doen, omdat we jullie nog steeds willen inspireren met kunst.

En ik ben trots wanneer ik terugkijk op wat we het afgelopen jaar allemaal, ondanks alles, verwezenlijkten. We stelden jong geweld tentoon met re-FORMAT, we richtten een poëtische blik op het migratievraagstuk met Le Déracinement en een duurzame blik op ecologie met Kristof Vrancken. We braken de tentoonstellingsmuren open en trokken de boer op. Zo brachten we kunst in de open ruimte, met werken van Ief Spincemaille en Olivier Goethals. In september vierden we eindelijk met duizend bezoekers onze officiële opening, ongeveer een jaar na de bedoelde datum. Het zijn die momenten die zuurstof geven. Toen besefte ik nogmaals dat kunst pas echt leeft als het gedeeld wordt. Kunst moet je samen voelen, ruiken, zien, ervaren.

Voor Z33 was 2021 een belangrijk jaar en zal 2022 nog belangrijker worden. We vroegen Vlaanderen om een structurele erkenning voor 10 jaar. Dit subsidiedossier afronden was een marathoninspanning in een druk jaar. Maar het deed ons des te meer beseffen waarvoor we staan, wie we willen zijn en wat we willen doen. De lont is aangestoken, nu is het tijd om te knallen. Wij branden alleszins van ambitie om ons verhaal waar te maken.

We zijn een huis dat niet alleen de dingen in vraag stelt, maar met behulp van de frisse blik van architecten en designers ook naar oplossingen zoekt. Ik geloof dat actuele kunst een grote maatschappelijke rol kan spelen. Ook al zijn we geen klimaatwetenschappers, geen beleidsmakers of mediakanaal dat de waan van de dag brengt.

We zijn een kunstenhuis dat je verbeelding prikkelt. Dat wil tonen dat Congolese kunst best nabij kan voelen. Dat tijdelijke seizoenarbeiders een permanente indruk nalaten. Dat een thuis meer is dan een geografische plek. Dat kunst een andere blik toont, je horizonten verbreedt en je openstelt voor anderen.

Kunstenaars, designers en architecten zien in elke uitdaging een kans. En ook zij twijfelen. Ook zij hebben niet de waarheid in pacht. Maar ze zijn, net als wij, niet tevreden met het status quo. Ze leggen zich niet neer bij de dingen die zijn zoals ze nu eenmaal altijd zijn geweest. Nee, ze zoeken verder, kijken daar waar anderen gestopt zijn met kijken. Ik vind dat een hoopvolle gedachte in verwarrende tijden. Daarom geven we hen een plek in Z33. We weerspiegelen een wereld in beweging. Een dynamiek die je hopelijk in onze zalen voelt.

Als er één ding is waar je niet aan moet twijfelen, dan is het aan onze goesting om er opnieuw tegenaan te gaan. Hoe mooi ons nieuwe gebouw ook is, we willen de muren openbreken, de ramen openzetten en het dak eraf halen. Je bent van harte welkom in Hasselt, in het Maasland en op alle andere plekken waar we kunst delen.

Tot gauw,

Adinda Van Geystelen

Artistiek Directeur Z33