Z33

Seppe Vancraywinkel is een van de deelnemers van de 9^de editie van Currents. Hij studeerde fotografie aan de Luca School of Arts. In Mother(Land) presenteert Seppe met Within the bubble of surroudings zwart-witbeelden waarin hij de speelsheid en intimiteit van zijn jeugdvrienden vastlegt. “Langs de ene kant zit er snelheid in het maakproces, langs de andere kant heb ik een zekere traagheid nodig.”

De titel van de tentoonstelling is Mother(Land). Wat betekent dat voor jou?

De curatoren (Lieneke Hulshof en Fenne Saedt) vertelden dat ze op zoek waren naar verschillende interpretaties van iemands moederland. Vanwaar kom je? Wie zijn je ouders? Wat is je achtergrond? Ook al focus ik niet letterlijk op mijn familie, Within the bubble of surroudings gaat wel over mijn identiteit en de jongens waar ik mee opgegroeide in mijn geboortestreek.

Currents is een groepstentoonstelling van tien recent afgestudeerde kunstenaars.

Het bijzondere aan Currents is dat er zoveel disciplines samenkomen. Installaties, keramiek, kostuums… Voor mij was dat de eerste keer. Ik had al wel deelgenomen aan fototentoonstellingen, maar hier voelde je echt een inhoudelijke verbintenis tussen de werken. Iedereen werkte rond dezelfde thematiek. Dat schept wel een band.

Hadden jullie het gevoel samen naar iets toe te werken?

Het klikte meteen tussen ons. Tijdens een weekend leerden we niet alleen elkaar, maar ook de organiserende kunsthuizen (Z33 en Marres) kennen. We kregen een rondleiding in hun prachtige gebouwen en volgden er interessante workshops.

Wat hielden die workshops precies in?

Tijdens de eerste workshop leerden we elkaar vooral beter kennen en was er ruimte voor zelfreflectie. Bij de tweede werden we klaargestoomd voor de Artist Talks, waarbij we voor een publiek leerden spreken. Die workshop gaf me inzicht in hoe ik mijn verhaal vertel. Ik ben dankbaar dat dit mee in ons traject zat, want zo was ik goed voorbereid op de Artist Talks tijdens de openingsavond.

Waren dat skills die je niet op school leerde?

Tijdens je opleiding moet je je werk wel verdedigen voor een jury, maar uiteindelijk is dat toch niet hetzelfde. Na een tijdje ken je je docenten en binnen de veilige muren van de schoolomgeving kan je weinig fout doen. Voor een onbekend publiek is dat natuurlijk anders. Onze workshopsbegeleider benadrukte vooral het belang van de manier waarop je iets presenteert. Mijn werk is puur en spontaan dus probeer ik het ook zo over te brengen.

Nu we het over je werk hebben: presenteer je in Z33 een exacte kopie van je afstudeerwerk?

Neen, want mijn project is een selectie van 100 beelden. Als ik presenteer, zoek ik naar een specifieke link tussen mijn foto’s. Within the bubble of surroudings gaat over momenten met mijn jeugdvrienden waarop de tijd stil lijkt te staan en alle onzekerheden en zorgen wegvallen. Het is een utopie, een plek waar ik altijd zou willen vertoeven.

Mijn afstudeerproject focuste meer op de relatie tussen mens en natuur, maar voor Mother(Land) heb ik met veel plezier een nieuwe selectie gemaakt. Het is altijd leuk om te grasduinen in je eigen materiaal. De foto’s die in Z33 hangen focussen op de intimiteit en de lichamelijkheid tussen mijn vrienden.

Je fotografeert analoog. Is dat een bewuste keuze?

Dat is inderdaad een essentieel onderdeel van m’n werk. Ik fotografeer heel vluchtig en intuïtief. Ik ben deel van de vriendengroep, ik beleef de dingen samen met hen. Ik moet dus gewoon op het knopje kunnen drukken en de camera kunnen wegleggen. Klik en klaar. Analoog fotograferen past daar heel goed bij. Er is geen weg terug. Het beeld dat je maakte zit verstopt in de filmrol. Langs de ene kant zit er snelheid in het maakproces, maar langs de andere kant heb ik een zekere traagheid nodig. Ik ontwikkel mijn beelden een paar dagen of weken later in de donkere kamer en herontdek ze daar. Ik ga er opnieuw naar kijken en pas daarna begint het regisseren, selecteren en interpreteren.

Naast analoog zijn je beelden ook steeds zwart-wit. Is daar ook een speciale reden voor?

Dat is een manier om mijn droomachtige wereld te beschermen. Kleur is voor mij realiteit. Ik zie heel de dag kleur, en ik hou er ook van, maar zwart-wit is voor mij een beschermlaag. Bij mijn beelden gaat het ook eerder om de gebeurtenis, het verhaal. Kleur zou daarbij afleiden.

In Z33 valt je presentatie op. De foto’s zijn niet even groot en je hangt hele grote naast hele kleine. Waarom doe je dat?

Door analoog en zwart-wit te fotograferen zit er altijd een bepaalde korreligheid in de foto’s. Wanneer ik mijn beelden vergroot, worden die korrels zo groot als knikkers. Dat geeft ze een onecht gevoel, bijna schilderachtig. Die keuze is dus vooral esthetisch ingegeven.

Ik hang mijn foto’s ook nooit op een klassieke manier op. Zoals ik eerder zei werk ik intuïtief tijdens het fotograferen. Dat doe ik tijdens het ophangen ook. Met mijn vrienden heerst er een bepaalde energie, we zijn heel speels. In mijn werk valt het op dat we enorm veel hoogtes en laagtes hebben. Zowel letterlijk als figuurlijk. In gebergtes, onder water, van bruggen afspringen… Dat probeer ik te vertalen in mijn presentatie. Door de verschillende formaten wil ik die speelsheid en beweging aanwakkeren.

Je had ook een residentie bij FLACC. Wat heb je daar precies gedaan?

Ik kwam met het idee om een enorm grote foto af te printen. FLACC had een digitale printer met een rol van 10 meter, dus daar konden we wel wat mee. Het resultaat is een metershoge foto die meteen opvalt als je de ruimte binnenstapt.

Na al die voorbereidingen volgde de grote openingsavond. Hoe heb je die beleefd?

Dat was ook een fijne ervaring. Tijdens de opbouw hadden we wel al wat van elkaars werk gezien, maar natuurlijk is de opening nog anders. Dan is de hele show afgewerkt en wordt het werk publiekelijk tentoongesteld. Ik was blij om te zien dat de tentoonstelling klopte in z’n geheel. Dat hebben we te danken aan de curatoren. Ze hebben echt op die thematiek gehamerd en dat is letterlijk zichtbaar. De kunstwerken zijn heel mooi met elkaar verbonden. Ik vind het interessant dat mijn werk tegenover dat van Doris Kopla hangt. Haar kleurrijke schilderijen over haar vriendinnen en familie staan tegenover mijn zwart-wit beelden over mijn vrienden. Dat geeft een mooi contrast.

Je hebt duidelijk een positief gevoel overgehouden aan je deelname. Waarin maakte Currents het verschil voor jou?

Ik vond het vooral erg professioneel aangepakt, alsof we al jaren in het vak zaten. Ik merkte dat aan de kwaliteit van de workshops en teambuildings. Bij vorige tentoonstellingen moest ik alles nog zelf regelen, van transport tot communicatie. Dit was bijvoorbeeld de eerste keer dat mijn werk verzekerd was. Door dit project heb ik ook professionele stappen gezet. Ik ben zelfstandige geworden, kreeg een budget om kunst te maken, heb een residentie gehad en vooral prachtige mensen leren kennen. Currents gaf me de kans om mijn kunst te verspreiden en mijn wereld te verbreden.

Currents #9: Mother(Land) loopt van 30.01 tot 06.03.22 in Z33